Architectural Mythologies (SP2022)

EN
The design studio explores the ways in which architecture can incorporate into its processes elements that have been replaced by the rationalized understanding of technology. An understanding that has been imposed by modernity throughout the 20th century and with even greater strength after the advent of digital tools well into the begging of the 21st.
In the context of the studio, students sought through design new possible conditions for the meeting points of the collapsing traditional juxtapositions. In other words, the students tried to deal with design within the current conditions where all certainties are falling apart: all convictions about what is architectural and what not, what is urban and what is landscape, what is natural and what artificial, what is history and what innovation, are long gone. In their undoing, the need for new architectural and urban myths arises: the students therefore created architectural myths, embracing the danger that such a process entails.
The studio used as a case study, the concept of the archive; as a design vehicle, references – architectural or not; as a tool for their modulation, technology (or the lack thereof); as a field, the city of Thessaloniki; and as a starting point the concept of the island. The aim was to construct architectural narratives / mythologies that could make architecture dangerous again.

GR
Το εργαστήριο σχεδιασμού διερευνά τους τρόπους με τους οποίους η αρχιτεκτονική μπορεί να (ξανα)ενσωματώσει στις διαδικασίες της στοιχεία που εκτόπισε η εκλογικευμένη προσέγγιση της τεχνολογίας καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα και, με ακόμα μεγαλύτερη ένταση μετά την έλευση των ψηφιακών μέσων, στις αρχές του 21ου: το μαγικό, το μη λογικό, τη βαρβαρότητα.
Στα πλαίσια του μαθήματος, οι φοιτητές αναξήτησαν με αρχιτεκτονικούς όρος, δηλαδή μέσω του σχεδιασμού, πιθανές νέες συνθήκες για το σημείο συνάντησης μεταξύ των παραδοσιακών διπόλων που καταρρέουν. Με άλλα λόγια, οι φοιτητές σχεδίασαν μαθαίνοντας να αντιμετωπίζουν τον σχεδιασμό μέσα στις νέες συνθήκες από τις οποίες αναδύεται μία πολύπλοκη κατάσταση όπου οι βεβαιότητες για το τι συνιστά αρχιτεκτονικό χώρο και τι όχι, για το τι είναι αστικός χώρος και τι είναι τοπίο, για το τι είναι φυσικό και τι τεχνητό και για το τι είναι ιστορικό και τι καινοτόμο έχουν χαθεί. Μέσα από αυτή την καταστροφή των βεβαιοτήτων προκύπτει η ανάγκη για νέους αρχιτεκτονικούς μύθους: οι φοιτητές επομένως δημιούργησαν νέες αρχιτεκτονικές μυθολογίες, αγκαλιάζοντας τους κινδύνους που εμπεριέχει μία τέτοια προσπάθεια.
Το εργαστήριο χρησιμοποίησε ως παράδειγμα την έννοια του αρχείου και τη στέγασή του, ως όχημα σχεδιασμού τις – αρχιτεκτονικές και μη – αναφορές, ως εργαλείο αλλοίωσής τους την τεχνολογία (ή την άρνησή της), ως πεδίο την πόλη της Θεσσαλονίκης, και ως εναρκτήρια ιδέα αυτή του ‘νησιού’. Ο στόχος η δημιουργία αρχιτεκτονικών αφηγήσεων / μυθολογιών που θα μπορέσουν να καταστήσουν την αρχιτεκτονική (ξανά) επικίνδυνη.